VZW DAGBOEK VAN EEN ASIELHOND – TEAM
Wie zijn we?
Arianna Thiré – voorzitter & dagboekschrijfster
Van jongs af aan had ik 2 passies: dieren en talen. Studiegewijs koos ik voor passie nummer 2, maar op zéér jonge leeftijd sprak ik al van een opvangcentrum voor verwaarloosde dieren. In mijn kinder- en jeugdjaren had ik 5 huiskatten. Daarnaast ontfermde ik me steevast over zwerfkatten, zowel in de eigen buurt als op reis. Op latere leeftijd speelde ik surrogaatmama voor tal van papfleskittens binnen een poezenopvang en zette ik samen met hen een zwerfkattencampagne op poten binnen onze gemeente.
Mijn grote liefde voor honden kwam er door vrijwilligerswerk. Van 2006 tot 2014 zette ik me in mijn vrije tijd in als allround vrijwilliger binnen verschillende dierenasielen. Zo startte ik als wandelaar, maar al snel bood ik ook ondersteuning bij administratie: ik ontwierp affiches en opvolgingsdocumenten, zorgde voor beeld- en tekstmateriaal én beheerde sociale media. Daarnaast trainde ik actief met de honden, deed ik intakes en matchings en legde ik huisbezoeken af.
Sinds 2015 focus ik me op het project Dagboek van een asielhond en sinds 11 oktober 2020 ben ik tevreden voorzitster van de vzw. Daarnaast werk ik fulltime als projectcoördinator in een zeer boeiende, internationale omgeving.
Jessy De Rouck – secretaris
Ik ben Jessy, trotse mama van een dochter van 10 en een zoontje van 8. Daarnaast ben ik ook nog mama van enkele viervoeters. Mijn dierenliefde is al in mijn jongere jaren ontstaan. We hebben altijd honden en andere dieren gehad thuis en veel familieleden omringden er ons ook mee. Eens een eigen stekje konden die zeker niet ontbreken! Mijn trouwe, rustige vriend Tykani (een Alaska Malamute) en Kyra (kruising Stafford), mijn lieve stuiterige vriendin, geven me nu heel veel liefde en vriendschap. Ook heb ik nog 3 poezenbeestjes (Cutie Pie, White Sox en Sweety) die ons leven opvrolijken! De dierenliefde is hier in huis dus goed vertegenwoordigd en een waarde die ook op zijn beurt weer wordt doorgegeven.
Als kind droomde ik al van een eigen asiel, maar door vrijwilligerswerk in een asiel te doen is die droom alleen maar groter en sterker geworden. Zo zijn er voor mij ook mooie en bijzondere vriendschappen ontstaan met onder andere Arianna en Carolien. Zo hebben we al verschillende ervaringen samen meegemaakt en doorlopen. Hoe sterk en veerkrachtig deze dieren wel niet kunnen zijn, mits de juiste begeleiding en aanpak, en ook geldt die veerkracht soms voor ons. Door samen ups en downs te ervaren bij deze dieren en bij onszelf, en door samen te blijven dromen staan we nu vandaag hier. Om deze nieuwe uitdaging vol positiviteit en kracht aan te gaan!
Het zorgen “voor” ligt ook wat in mijn aard, ook in mijn dagelijks werk als psychiatrisch verpleegkundige komt dit ook weer naar boven. Ook hier ervaar ik hoe sterk en positief de banden met dieren kunnen helpen in beide richtingen! De onvoorwaardelijke liefde, zonder beoordeling met hun eigen magische kracht! Dus hoop ik ook hier de magische kracht van verbinding te vinden samen met vele andere mensen die dezelfde liefde voor dieren/honden delen. Samen ervoor gaan! Samen een verschil maken!
Carolien Van Linter – penningmeester
Ik ben Carolien, 39 jaar, financieel assistent en grote dierenliefhebber uit Berlare. Ik ben getrouwd en heb een geweldige zoon van 9 jaar. We hebben 2 senior hondjes: Lucca (chihuahua) en Jenna (whippet). Familie is heel belangrijk voor me. Ik hou van wandelen, films en een goed glas wijn.
Reeds 7 jaar zet ik me met heel mijn hart in als vrijwilliger/wandelaar bij verschillende asielen. De liefde voor honden is er altijd al geweest. Voor zover ik me kan herinneren had ik honden om me heen. Ik zou het ook nooit anders willen. Die liefde heb ik ook absoluut doorgegeven aan mijn zoon. Ik vind het belangrijk dat hij leert een verantwoordelijk baasje te zijn. Onze kinderen zijn de toekomst.
Maar ik wil meer doen dan dat. Ik wil helpen, voor zij die het minder goed hebben. Een eigen opvang is iets waar ik dan ook al een hele tijd van droom. Een droom die ik deel met deze 2 prachtige dames, Arianna en Jessy. Een droom nog groter dan dat zijn lege asielen. Maar tot die tijd wil ik me zoveel en zo goed mogelijk inzetten. Inzetten voor al die lieve snoeten, die minder geluk hebben. Samenwerkingen met andere organisaties, sensibiliseren en voorlichten over broodfok staan dan ook hoog op het lijstje. Vastberaden te helpen waar mogelijk!
Mascotte Beau – in memoriam 03/10/2021
Op 28 maart 2008 kwam ik – samen met 9 broers en zussen – de wereld opgerold in het toenmalige asiel van Waasmunster, waar mijn mama Arianna vrijwilligerswerk deed. Mijn biologische mama Kyra (Stafford) en papa Rico (Rottweiler) waren er samen afgestaan wegens tijdsgebrek.
Wat Arianna toen nog niet wist, was dat het in de sterren stond geschreven dat ik haar hart zou veroveren. Dat hart was ze enkele maanden voordien keihard verloren aan asielhond Bo (Stafford X Bull Terriër), haar allereerste asielcrush ever. Tot haar gigantische verdriet, maar tot mijn grote geluk, werd Bo weggesnoept door een Nederlandse adoptant. En zo zag ik mijn kans schoon om, als kakkenestje van de bende, dat grote hondenhart van haar weer te lijmen, en hoe…
Sinds 10 mei 2008 vormen we een onafscheidelijk duo. Officieel heet ik Beau – genoemd naar de legendarisch Bo, maar met dat verschil dat ze het – gezien haar liefde voor de Franse taal – anders wou geschreven zien. Een naam voor reutjes? Wie geeft er wat om… Mainstream vindt mijn mama erg saai… En ik heb tal van koosnaampjes!
Ik ben een echte mensenhond, verzot op groot en klein, bekend en onbekend. Je kan op mij rekenen om je slechtste dag op te vrolijken en je eindeloos aan het lachen te brengen en te charmeren. In mijn vrije tijd (lees: als ik niet de sofa bewaak) hou ik het meest van mijn dagelijkse wandelingen en van uitgebreide knuffelsessies met mijn mensjes. Daarnaast geniet ik van mijn buikje vullen met lekkers, mijn hoofd breken over IQ-borden, zoekspelletjes spelen binnen- en buitenshuis én ik ben best fier op mijn arsenaal aan trucjes. Mijn mama vindt me niet alleen bloedmooi maar ook zeer intelligent.
Op 8 november 2019 stond onze wereld stil: na enkele dagen manken werd er botkanker bij me vastgesteld. Mijn baasjes besloten vol goede moed en met tonnen positieve energie om de strijd met de vreselijke kanker aan te gaan, tot op heden met succes. Het was een zenuwslopend en emotioneel traject van pootamputatie tot chemosessies, maar 200% de moeite waard. Ik geniet vandaag de dag nog altijd van het leven, op 3 pootjes weliswaar en met een chique hondenbuggy om tijdens de dagelijkse wandelingen even energie te kunnen bijtanken. Mijn mama en papa, omie en opie (♥), tantes, nonkels en neefjes doen er alles aan om mij optimaal van het leven te laten genieten.
Ik hoop even vurig als zij, dat mijn eigen dagboek nog héél veel mooie pagina’s telt!
Op 3 oktober 2021 nam ik in stilte afscheid van mijn allerliefste prinses, Beau, de mooiste, liefste, meest intelligente soulmate die ik me ooit had kunnen wensen. Beau en ik waren onafscheidelijk, waar Beau was, was ik en andersom.
Ik adopteerde haar, toen ze amper 6 weken oud was, in het toenmalige asiel van Waasmunster waar ik destijds vrijwilligerswerk deed. Een kruising Stafford-Rottweiler teefje… Een combinatie van mijn 2 favoriete rassen en het kakkenestje van de kroost van de lieve Kyra en de mooie Rico.
Beau leerde me ontzettend veel, over honden in het algemeen, maar ook over mezelf en over wat er écht toe doet in het leven. We waren elkaars bron van geluk en plezier, en van niet te evenaren onvoorwaardelijke liefde en trouw.
De laatste 2 jaren van haar leven waren een uitdaging op medisch gebied. De diagnose van botkanker leerde ons dat onze tijd samen eindig zou zijn. De wetenschap gaf ons 6 tot hooguit 12 maanden. Samen besloten we er het maximum uit te halen, weliswaar zonder haar levenskwaliteit uit het oog te verliezen, en we genoten iedere dag, met de – typische – grote G, 23 maanden aan een stuk.
We maakten ons niet de illusie dat we dit type kanker zouden kunnen overwinnen, maar we focusten gedurende het hele traject wel op positiviteit, en we koesterden altijd hoop.
Het verdriet is nog heel rauw, en ruw, maar er is ook heel veel dankbaarheid. We kregen samen 13 prachtjaren en maakten herinneringen die ik voor de rest van mijn leven zal koesteren.
Beau betekende de wereld voor mij, en meer. Alles wat ik nog verder zal ondernemen zal dan ook in het teken staan van haar. Die belofte heb ik gemaakt, en die wil ik ook kost wat kost waarmaken via het project Dagboek van een asielhond en de gelijknamige vzw.
Een woord van dank is zeker op zijn plaats, aan…
mijn partner, om mee te gaan in het liefdevolle verhaal van Beau en mij, voor alle bucketlist avonturen maar ook voor alle steun en begrip; mijn fantastische familie voor alle liefde en verwennerijen die mijn prinsesje doorheen de jaren van jullie mocht ontvangen; mijn vrienden voor de vele woorden en gebaren van steun; de medische teams van Dierenartsenpraktijk Imschoot-François en de Dierenkliniek van Merelbeke, in het bijzonder dierenarts Nikita De Laet; alle dagboekvolgers die vandaag een echt of virtueel kaarsje branden voor Beau; Maar vooral aan Beauke zelf, de allermooiste en allerliefste “prinses Mignonette”, die mijn leven zo onbeschrijfelijk veel mooier maakte.